ஆனால் இப்போது ஜானகி அந்த மாதிரி செய்யும்போது, அந்த முலைகள் எனக்கு சொந்தமான முலைகள் என்ற உணர்வு வந்தது. அதை பிடித்து பிசைய வேண்டும் போல் இருந்தது. “அப்படியே பிசஞ்சு பாருங்க அசோக்..” ஜானகி கிறக்கமாக சொன்னாள். அவ்வளவுதான். நான் கட்டுப்பாடு இழந்தேன். அவள் எனக்கு எதிர்கால அம்மா என்பதை மறந்தேன். என்னை ஈன்றெடுத்து, எனக்கு பாலூட்டி வளர்க்கப் போகிறவள் என்பதை மறந்தேன். எனக்காக கடவுள் அனுப்பி வைத்த தேவதையாகவே எனக்கு அவள் கண்ணில் பட்டாள். தன் அழகை திறந்து காட்டி, அதை அனுபவிக்க கூப்பிடும் ஆசைக் காதலியாகத்தான் ஜானகி எனக்கு தோன்றினாள். நான் அவள் மேல் பாய்ந்து அவளது ஈர உதடுகளை கவ்விக் கொண்டேன். செக்க சிவந்த அந்த ரோஜா இதழ்களை உறிஞ்ச ஆரம்பித்தேன். ஜானகி ஆரம்பத்தில் என் ஆவேசத்தில் சற்று திணறிப் போனாள். பின்பு ஆனந்தமாக என்னுடன் ஒத்துழைக்க ஆரம்பித்தாள். எனது கழுத்தை கட்டிக் கொண்டு, என் உதடுகளை சுவைக்க ஆரம்பித்தாள். எனது வாய்க்குள் தன் நாக்கை அனுப்பி, என்னுடைய நாக்கை தீண்டினாள். உள்ளே வந்த ஜானகியின் நாக்கை நான் உதடுகளால் கவ்வி உறிஞ்சினேன். தேனினும் தித்திப்பான அவளுடைய எச்சில் அமுதத்தை ஆர்வமாய் பருகினேன். எனது கை இப்போது ஜானகியின் முலைகளை மாற்றி மாற்றி பிசைய ஆரம்பித்து இருந்தது. கல்லு மாதிரி இருந்த அந்த கன்னி முலைகள் என் முரட்டு கை பட்டு கசங்கிக் கொண்டு இருந்தன. கைக்கு அடக்கமான அந்த பட்டு முலைகள், என்னிடம் சிக்கி படாத பாடு பட்டுக் கொண்டு இருந்தன. ஜானகிக்கு முலை வலித்து இருக்க வேண்டும். ஆனால் அந்த வலியில் இருக்கும் வினோத சுகத்தை ரசிப்பவள் போல காட்சியளித்தாள். சிறிது நேரம் அப்படியே அவளுடைய முலையை கசக்கிக் கொண்டு, இதழமுதம் பருகிய நான் பின்பு அவளது ஜாக்கெட்டை கழட்ட ஆரம்பித்தேன். ஆடை இல்லாமல் அந்த அழகு முலைகள் எப்படி இருக்கும் என்று பார்க்க எனக்கு ஆசையாய் இருந்தது. அவசரத்தில் இருந்த நான் பிடித்து இழுத்ததில், ஒரு ஜாக்கெட் ஊக்கு பட்டென்று தெறித்து ஓடியது. “ஆ….!! என்ன அவசரம்…? இருங்க.. நானே கழட்டுறேன்..” சொல்லிவிட்டு ஜானகியே தன் ஜாக்கெட் ஊக்குகளை ஒவ்வொன்றாய் கழட்ட ஆரம்பித்தாள். “சீக்கிரம் ஜானு…” நான் பொறுமை இல்லாமல் சொன்னேன். “ஏன் இப்படி பறக்குறீங்க..? எங்க ஓடிப் போகப் போவுது..? ம்ம்ம்ம்? அவ்வளவு ஆசையா..? ம்ம்..?” “ஆமாம் ஜானு..” நான் ஜானகியின் இடுப்பை பிடித்து தூக்கி, என்னோடு சேர்த்து அனைத்துக் கொண்டேன். அவள் ஜாக்கெட்டை கழட்டியதும், நான் பராவுக்கு அடியில் கையை கொடுத்து, அதை மேலே ஏற்றி விட்டேன். அவளுடைய கூம்பு முலைகள் இப்போது என் கண்ணை குத்தி விடுவது போல நின்றன. காம போதையில் இருந்த நான் அந்த அழகு முலைகளை அப்படியே கவ்வி சுவைக்க ஆரம்பித்தேன். என்னுடைய ஆவேசத்தில் திணறிய ஜானகி “ஆ….வ்…” என அலறினாள். பின்பக்கமாக சாய்ந்து, கார் ஜன்னல் கண்ணாடியில் தலையை வைத்துக் கொண்டாள்.
நான் + அம்மா = நான் – 2 நான் படாரென்று கண்களை திறந்து கொண்டு எழுந்தேன். எனது தலை விண் விண்ணென்று தெறிக்க அப்படியே மீண்டும் படுக்கையில் சரிந்தேன். “படுங்க தம்பி… ப்ளீஸ்… உடம்பை ஸ்ட்ரெயின் பண்ணிகாதீங்க” சொன்ன அந்த முதியவரை நான் ஏறிட்டு பார்த்தேன். அவருக்கு அருகில் ஒரு வயதான பெண்மணி உட்கார்ந்து இருந்தாள். இவர்கள்..? யார் இவர்கள்..? இவர்களை நான் எங்கேயோ பார்த்திருக்கிறேனே..? “நான்… எங்கே இருக்கேன்..? என்ன ஆச்சு எனக்கு..?” என்றேன் நான் குழப்பமாக. “ஒரு சின்ன ஆக்சிடன்ட் தம்பி. நான் கார் ஓட்டிட்டு வர்றப்போ நீங்க குறுக்க வந்து விழுந்திட்டீங்க.. ஒன்னும் அடி படலை. பயப்பட ஒன்னும் இல்லை” “நானா..? காருக்கு குறுக்க…? எப்படி..?” “அதான் தம்பி எனக்கும் ஒன்னும் புரியலை. நான் ரோட்டை தெளிவா பாத்துக்கிட்டுதான் கார் ஓட்டிட்டு வந்தேன். திடீர்னு நீங்க எங்க இருந்து வந்தீந்கன்னே தெரியலை. சைடுல இருந்து பாஞ்சீங்களா… இல்லை மேல இருந்து குதிச்சீங்களா.. ஒன்னும் புரியலை. உங்களுக்கு ஏதாவது ஞாபகம் இருக்கா தம்பி..? ” “எனக்கு… எனக்கு… எதுவும் ஞாபகம் இல்லை சார்..” “உங்க பேரு, தம்பி…?” “அ…அசோக்” “தம்பியோட ஊரு..” “சென்னை…” “ஒ சென்னைதானா..? கார்ல எப்படி வந்து..?” “எனக்கு தலை பயங்கரமா வலிக்குது சார்.. என்ன நடந்ததுனே புரியலை” “சரி சரி சரி.. நீங்க ரெஸ்ட் எடுங்க.. அவசரப் பட வேணாம். பொறுமையா யோசிங்க” அவர் சொல்லிவிட்டு என்னையே பார்த்துக் கொண்டு இருக்க நான் பொறுமையாக யோசித்தேன். என்ன ஆயிற்று எனக்கு…? டிசைன் சென்டரில் அந்த விபத்துக்கு அப்புறம் எதுவுமே ஞாபகம் இல்லையே. எப்படி இவர்கள் காரில் வந்து விழுந்தேன்….? இவர்களை எங்கேயோ பார்த்திருக்கிறேனே. எங்கே..? “ஞாபகம் வருதா தம்பி..?” “இல்லை சார்” “சரி தம்பி. இப்போ என் பொண்ணு வந்துருவா. அவ பாத்துக்குவா. அவ டாக்டர்தான். மெடிசின் படிச்சுக்கிட்டு இருக்கா” அவர் சொல்லிக் கொண்டு இருக்கும்போதே, “இதோ வந்துட்டாளே.. வாம்மா ஜானு.. தம்பிதான் கார்ல வந்து விழுந்தது..” என்றாள் அந்த வயதான பெண்மணி வாசலை பார்த்தபடி. நானும் திரும்பி வாசலை பார்த்தேன். அங்கு நின்றிருந்த அந்த இளம்பெண்ணை பார்த்து அதிர்ச்சியடைந்தேன். இது.. இவள்…இந்த ஜானு.. இவள் என் அம்மாதானே..? இளமையாக இருக்கிறாள்… ? எனக்கு மனதுக்குள் எதுவோ புரிய ஆரம்பிக்க, நான் கலவரமாகி அந்த அறையை சுற்றும் முற்றும் பார்த்தேன். சுவரில் தொங்கிக் கொண்டு இருந்த காலெண்டரில் என் பார்வை நிலைத்தது. அதில் இருந்த தேதியை பார்த்து, நான் பலத்த அதிர்ச்சியை உள்வாங்கினேன். காலெண்டர் காட்டிய தேதி 25 – Nov – 2009 ஒரே வினாடியில் எனக்கு எல்லாம் புரிய ஆரம்பித்தது. நாங்கள் கண்டுபிடித்த டைம் மெஷின் வேலை செய்கிறது. என்னை கடந்த காலத்தில் வந்து தூக்கிப் போட்டு விட்டது. அதுவும் என் அம்மா இளமையாய் வாழ்ந்த காலத்தில். அம்மாவுடைய பழைய ஆல்பத்தில் இந்த வயதான தம்பதியை பார்த்து இருக்கிறேன். இவர்கள்தான் என் தாத்தா, பாட்டியா? எனக்கு மனதுக்குள் இப்போது மகா குழப்பம். என்ன செய்வது இப்போது? எப்படி நான் திரும்ப நிகழ்காலத்துக்கு செல்வது? திரும்ப செல்லும் வழி முறைகள் இன்னும் ஆராய்ச்சி அளவில்தானே உள்ளன. அதை எப்படி அறிவது? திரும்ப செல்லும் உபாயம் கண்டுபிடிக்க பட்டவுடன் யாராவது என்னை அழைத்து செல்ல வருவார்கள் என்று தோன்றியது. என்னை அப்படியே விட்டுவிட மாட்டார்கள் என்று நம்பிக்கை வந்தது. கொஞ்சம் நிம்மதியாக இருந்தது. அது வரை இவர்களிடம் உண்மையை சொல்லி இவர்களை குழப்ப வேண்டாம் என்று தோன்றியது. அமைதியாக இருக்க முடிவு செய்தேன். அம்மா புன்னகைத்தவாறே என் அருகில் வந்து அமர்ந்தாள். ஸ்டெதஸ்கோப்பை எடுத்து என் இதயத்துடிப்பு அளந்தாள். நான் அவளையே வைத்த கண் வாங்காமல் பார்த்துக் கொண்டு இருந்தேன். “இப்போ எப்படி இருக்கு மிஸ்டர்… மிஸ்டர்…?” “அசோக்” “ஹா.. மிஸ்டர் அசோக்..” “பரவாயில்லை மம்மி” “ஹா… ஹா… மம்மியா..? என்ன ஜோக் அடிக்கிறீங்களா? என்னை பாத்தா அவ்வளவு வயசானவ மாதிரியா இருக்கு.. ம்ம்..? எப்படியும் நான் உங்களை விட நாலஞ்சு வருஷம் சின்னப் பொண்ணாதான் இருப்பேன். என்னை பேர் சொல்லியே நீங்க கூப்பிடலாம். ஜானுன்னே கூப்பிடுங்க” “ஓகே ஜா….ஜானு.. இப்போ பரவாயில்லை ” “தேட்ஸ் குட்.. மூச்சை நல்லா இழுத்து விடுங்க..” அம்மா.. சாரி.. ஜானகி என்னை பரிசோதிக்க ஆரம்பிக்க நான் அவளுடைய அழகில் மெய் மறந்து போயிருந்தேன். என் அம்மா இளமையில் எப்படி இருப்பாள் என்று சில மணி நேரங்கள் முன்னால் யோசித்தேனே? இப்போது என் கண்முன்னால் அந்த செழிக்கும் இளமையோடு வீற்றிருக்கிறாள். கற்பனைக்கும் எட்டாத பேரழகியாய் பூத்திருக்கிறாள். இப்படி ஒரு அழகு தேவதையா என் அம்மா..? இவள் வயிற்றில்தான் நான் வந்து பிறந்தேனா? எல்லோரும் என்னை அழகாக இருப்பதாக சொன்னார்களே..? இவளுடைய அழகில் பாதி வாங்கி பிறந்ததர்கே அந்த பாராட்டா..? ஜானகி வானத்து தாரகையாய் ஜொலித்தாள். அவளுடைய முகம் பவுர்ணமி நிலவாய் பிரகாசமாய் இருந்தது. சந்தனத்தில் பாலை கலந்து பூசிவிட்டார் போன்ற தேகம். பெரிதான கண்களில் ஒரு பளபளப்பு. சிவந்த, ஈரமான உதடுகளில் ஒரு புன்சிரிப்பு. கீழுதட்டுக்கு கீழிருந்த சிறிய மச்சம் பார்ப்பவர்களை சுண்டியிழுக்கும். சிற்பிகள் செதுக்கியது போல மேலும் கீழும் அளவாய் புடைத்து இருந்த பெண்மை அங்கங்கள். புடவையை மீறி எலுமிச்சை நிறத்தில் தெரிந்த குழைவான இடுப்பில்,
Hits: 20247