“நான் பாத்துக்குறேன் தயாள். எனக்கு கொஞ்சம் டைம் கொடுங்க” “டேக் யுவர் ஓன் டைம்… டில் திஸ் ஈவினிங்” சொல்லிவிட்டு தயாள் விலகிக் கொள்ள நான் சிஸ்டத்தை நெருங்கி டெஸ்ட் செய்ய ஆரம்பித்தேன். எந்திர பாகங்களை கவனமாக சோதித்தேன். இந்த எந்திரம் இந்த ஆய்வு மையத்தின் 15 வருட உழைப்பு. நான் இங்கு இணைவதற்கு பத்து வருடங்கள் முன்பே இந்த ஆராய்ச்சி ஆரம்பமாகிவிட்டது. நான் ஹெட் பொஷிஷனரை கவனித்தேன். ஹெட் பொஷிஷனர் ஹெல்மெட் போன்ற ஒரு உலோக வட்டு. தலையை தாங்கி பிடிக்க. அதில் இருந்து நான்கு உலோக கரங்கள் நீண்டு தலையை சரியாக அலைன் செய்யும். அதில்தான் இப்போது பிரச்னை. டைம் மெசினில் பயணம் செய்யும்போது மூளையை உறங்க வைக்க, கதிரியக்கம் பாய்ச்சும் சென்சார்களும், அவற்றுடன் தொடர்பான எலெக்ட்ரானிக் சர்க்யூட்டும் சரியான நிலையில் இல்லை. நான் ஒரு நான்கு மணி நேரம் எடுத்துக் கொண்டேன். ஒவ்வொரு சர்க்யூட்டாக சோதித்து அதை எந்திர பாகங்களுக்குள் பொருத்தி சிஸ்டத்தை சரி செய்தேன். ஆஷிமா எனக்கு அருகில் இருந்து உதவிக் கொண்டு இருந்தாள். வேலையை முடித்து சிஸ்டத்தை இயக்கினேன். சரியாக இயங்குகிறதா என சோதிக்க டைம் மெசின் இருக்கையில் ஏறி அமர்ந்தேன். ஹெட் பொஷிஷனரை எனது தலையில் பொருத்தி, துல்லியமாக இயங்குகிறதா என சோதித்தேன். மிக நுணுக்கமாக அதன் ஒவ்வொரு இயக்கத்தையும் சோதித்துக் கொண்டு இருந்தபோதுதான் அந்த விபரீதம் நடந்தது. நான் அமர்ந்து இருந்த இருக்கை சர்ரென்று சுழல ஆரம்பித்தது. தலையில் பொருத்தியிருந்த சென்சார்கள் எனது மூளைக்குள் கதிரியக்கத்தை அனுப்பின. நான் கவனிக்காத வேறொரு எலெக்ட்ரானிக் குளறுபடி இருந்ததை தாமதமாக உணர்ந்தேன். “ஹெல்ப்! ஹெல்ப்!! ஹெல்ப்!!!” என அலற ஆரம்பித்தேன். டிசைன் சென்டரில் பரபரப்பு தொற்றிக் கொண்டது. எல்லோரும் இங்கும் அங்கும் ஓடினார்கள். “சீஃப்! சீஃப்! சீஃப்!” என்று ஆஷிமா அலறுவது தூரத்தில் கேட்டது. எனது கண்கள் தானாக மூடிக் கொள்ள நான் மெல்ல மெல்ல மயக்கத்துக்கு போனேன்.
நான் படாரென்று கண்களை திறந்து கொண்டு எழுந்தேன். எனது தலை விண் விண்ணென்று தெறிக்க அப்படியே மீண்டும் படுக்கையில் சரிந்தேன். “படுங்க தம்பி… ப்ளீஸ்… உடம்பை ஸ்ட்ரெயின் பண்ணிகாதீங்க” சொன்ன அந்த முதியவரை நான் ஏறிட்டு பார்த்தேன். அவருக்கு அருகில் ஒரு வயதான பெண்மணி உட்கார்ந்து இருந்தாள். இவர்கள்..? யார் இவர்கள்..? இவர்களை நான் எங்கேயோ பார்த்திருக்கிறேனே..? “நான்… எங்கே இருக்கேன்..? என்ன ஆச்சு எனக்கு..?” என்றேன் நான் குழப்பமாக. “ஒரு சின்ன ஆக்சிடன்ட் தம்பி. நான் கார் ஓட்டிட்டு வர்றப்போ நீங்க குறுக்க வந்து விழுந்திட்டீங்க.. ஒன்னும் அடி படலை. பயப்பட ஒன்னும் இல்லை” “நானா..? காருக்கு குறுக்க…? எப்படி..?” “அதான் தம்பி எனக்கும் ஒன்னும் புரியலை. நான் ரோட்டை தெளிவா பாத்துக்கிட்டுதான் கார் ஓட்டிட்டு வந்தேன். திடீர்னு நீங்க எங்க இருந்து வந்தீந்கன்னே தெரியலை. சைடுல இருந்து பாஞ்சீங்களா… இல்லை மேல இருந்து குதிச்சீங்களா.. ஒன்னும் புரியலை. உங்களுக்கு ஏதாவது ஞாபகம் இருக்கா தம்பி..? ” “எனக்கு… எனக்கு… எதுவும் ஞாபகம் இல்லை சார்..” “உங்க பேரு, தம்பி…?” “அ…அசோக்” “தம்பியோட ஊரு..” “சென்னை…” “ஒ சென்னைதானா..? கார்ல எப்படி வந்து..?” “எனக்கு தலை பயங்கரமா வலிக்குது சார்.. என்ன நடந்ததுனே புரியலை” “சரி சரி சரி.. நீங்க ரெஸ்ட் எடுங்க.. அவசரப் பட வேணாம். பொறுமையா யோசிங்க” அவர் சொல்லிவிட்டு என்னையே பார்த்துக் கொண்டு இருக்க நான் பொறுமையாக யோசித்தேன். என்ன ஆயிற்று எனக்கு…? டிசைன் சென்டரில் அந்த விபத்துக்கு அப்புறம் எதுவுமே ஞாபகம் இல்லையே. எப்படி இவர்கள் காரில் வந்து விழுந்தேன்….? இவர்களை எங்கேயோ பார்த்திருக்கிறேனே. எங்கே..? “ஞாபகம் வருதா தம்பி..?” “இல்லை சார்” “சரி தம்பி. இப்போ என் பொண்ணு வந்துருவா. அவ பாத்துக்குவா. அவ டாக்டர்தான். மெடிசின் படிச்சுக்கிட்டு இருக்கா” அவர் சொல்லிக் கொண்டு இருக்கும்போதே, “இதோ வந்துட்டாளே.. வாம்மா ஜானு.. தம்பிதான் கார்ல வந்து விழுந்தது..” என்றாள் அந்த வயதான பெண்மணி வாசலை பார்த்தபடி. நானும் திரும்பி வாசலை பார்த்தேன். அங்கு நின்றிருந்த அந்த இளம்பெண்ணை பார்த்து அதிர்ச்சியடைந்தேன். இது.. இவள்…இந்த ஜானு.. இவள் என் அம்மாதானே..? இளமையாக இருக்கிறாள்… ? எனக்கு மனதுக்குள் எதுவோ புரிய ஆரம்பிக்க, நான் கலவரமாகி அந்த அறையை சுற்றும் முற்றும் பார்த்தேன். சுவரில் தொங்கிக் கொண்டு இருந்த காலெண்டரில் என் பார்வை நிலைத்தது. அதில் இருந்த தேதியை பார்த்து, நான் பலத்த அதிர்ச்சியை உள்வாங்கினேன். காலெண்டர் காட்டிய தேதி 25 – Nov – 2009 ஒரே வினாடியில் எனக்கு எல்லாம் புரிய ஆரம்பித்தது. நாங்கள் கண்டுபிடித்த டைம் மெஷின் வேலை செய்கிறது. என்னை கடந்த காலத்தில் வந்து தூக்கிப் போட்டு விட்டது. அதுவும் என் அம்மா இளமையாய் வாழ்ந்த காலத்தில். அம்மாவுடைய பழைய ஆல்பத்தில் இந்த வயதான தம்பதியை பார்த்து இருக்கிறேன். இவர்கள்தான் என் தாத்தா, பாட்டியா? எனக்கு மனதுக்குள் இப்போது மகா குழப்பம். என்ன செய்வது இப்போது? எப்படி நான் திரும்ப நிகழ்காலத்துக்கு செல்வது? திரும்ப செல்லும் வழி முறைகள் இன்னும் ஆராய்ச்சி அளவில்தானே உள்ளன. அதை எப்படி அறிவது? திரும்ப செல்லும் உபாயம் கண்டுபிடிக்க பட்டவுடன் யாராவது என்னை அழைத்து செல்ல வருவார்கள் என்று தோன்றியது. என்னை அப்படியே விட்டுவிட மாட்டார்கள் என்று நம்பிக்கை வந்தது. கொஞ்சம் நிம்மதியாக இருந்தது. அது வரை இவர்களிடம் உண்மையை சொல்லி இவர்களை குழப்ப வேண்டாம் என்று தோன்றியது. அமைதியாக இருக்க முடிவு செய்தேன். அம்மா புன்னகைத்தவாறே என் அருகில் வந்து அமர்ந்தாள். ஸ்டெதஸ்கோப்பை எடுத்து என் இதயத்துடிப்பு அளந்தாள். நான் அவளையே வைத்த கண் வாங்காமல் பார்த்துக் கொண்டு இருந்தேன். “இப்போ எப்படி இருக்கு மிஸ்டர்… மிஸ்டர்…?” “அசோக்” “ஹா.. மிஸ்டர் அசோக்..” “பரவாயில்லை மம்மி” “ஹா… ஹா… மம்மியா..? என்ன ஜோக் அடிக்கிறீங்களா? என்னை பாத்தா அவ்வளவு வயசானவ மாதிரியா இருக்கு.. ம்ம்..? எப்படியும் நான் உங்களை விட நாலஞ்சு வருஷம் சின்னப் பொண்ணாதான் இருப்பேன். என்னை பேர் சொல்லியே நீங்க கூப்பிடலாம். ஜானுன்னே கூப்பிடுங்க” “ஓகே ஜா….ஜானு.. இப்போ பரவாயில்லை ” “தேட்ஸ் குட்.. மூச்சை நல்லா இழுத்து விடுங்க..” அம்மா.. சாரி.. ஜானகி என்னை பரிசோதிக்க ஆரம்பிக்க நான் அவளுடைய அழகில் மெய் மறந்து போயிருந்தேன். என் அம்மா இளமையில் எப்படி இருப்பாள் என்று சில மணி நேரங்கள் முன்னால் யோசித்தேனே? இப்போது என் கண்முன்னால் அந்த செழிக்கும் இளமையோடு வீற்றிருக்கிறாள். கற்பனைக்கும் எட்டாத பேரழகியாய் பூத்திருக்கிறாள். இப்படி ஒரு அழகு தேவதையா என் அம்மா..? இவள் வயிற்றில்தான் நான் வந்து பிறந்தேனா? எல்லோரும் என்னை அழகாக இருப்பதாக சொன்னார்களே..? இவளுடைய அழகில் பாதி வாங்கி பிறந்ததர்கே அந்த பாராட்டா..? ஜானகி வானத்து தாரகையாய் ஜொலித்தாள். அவளுடைய முகம் பவுர்ணமி நிலவாய் பிரகாசமாய் இருந்தது. சந்தனத்தில் பாலை கலந்து பூசிவிட்டார் போன்ற தேகம். பெரிதான கண்களில் ஒரு பளபளப்பு. சிவந்த, ஈரமான உதடுகளில் ஒரு புன்சிரிப்பு. கீழுதட்டுக்கு கீழிருந்த சிறிய மச்சம் பார்ப்பவர்களை சுண்டியிழுக்கும். சிற்பிகள் செதுக்கியது போல மேலும் கீழும் அளவாய் புடைத்து இருந்த பெண்மை அங்கங்கள். புடவையை மீறி எலுமிச்சை நிறத்தில் தெரிந்த குழைவான இடுப்பில், முத்து முத்தாய் பூத்திருந்த வியர்வை துளிகள் என் கண்களை நிலை குத்தி நிற்க செய்தன. “ஓகே மிஸ்டர் அசோக். பயப்படுற மாதிரி ஒன்னும் இல்லை. நீங்க கொஞ்சம் ரெஸ்ட் எடுங்க. ஈவினிங் ஹாஸ்பிடல் போய் செக் பண்ணலாம்” அதன் பிறகு வந்த இரண்டு மாதங்கள் மிக சுவாரசியமாக கழிந்தன. நான் தலையில் அடிபட்டதில் பழசெல்லாம் மறந்து விட்டதாக நடித்தேன். டாக்டர்களால் என் நடிப்பை கண்டுபிடிக்க முடியவில்லை. என்னுடைய தாத்தாவிற்கு அவர் காரில் மோதியதால்தான் எனக்கு இந்த நிலைமை என்ற குற்ற உணர்ச்சி இருந்தது. அதற்கு பரிகாரமாக அவர்கள் வீட்டு கெஸ்ட் ஹவுசிலேயே என்னை தங்கிக் கொள்ள செய்தார். எனக்கு நினைவு திரும்பும் வரை நீ எங்களுடன் தங்கிக் கொள்ளலாம் என்றார். அவருடைய கம்பெனியில் எனக்கு சூபர்வைசர் வேலை போட்டு கொடுத்தார். ஜானகி என் உடம்பை பரிசோதிக்க அடிக்கடி என் அறைக்கு வந்து செல்வாள். எங்களுக்குள் ஒரு இனிய நட்பு பிறந்தது. ஜானகியிடம் நான்தான் உன் மகன் என்று உண்மையை சொல்ல மனம் துடிக்கும். ஆனால் சொல்லவில்லை. சொன்னால் அவள் புரிந்து கொள்வாளா என்று குழப்பமாக இருந்தது. அதில்லாமல் எனக்கே அந்த வாழ்க்கை பிடித்து போனது. என் அம்மாவை இளமை தோற்றத்தில் கண் நிறைய பார்ப்பது எனக்கு பிடித்து இருந்தது. நானும் ஒரு இளைஞனாக, அவளுடன் நட்பாய் பழகுவது வித்தியாசமான உணர்வை எனக்கு கொடுத்தது. ஜானகிக்கும் என்னுடன் பழகுவது பிடித்து இருந்தது. தினமும் கல்லூரியில் இருந்து வந்ததும் என் அறைக்கு வந்து விடுவாள். இருவரும் இரவு வரை கதையடிப்போம். என்னுடைய குழந்தைத்தனமான பேச்சும், கேள்விகளும் அவளை அடிக்கடி சிரிக்க வைக்கும். ஆமாம்.. நான் அந்த உலகத்தில் குழந்தையாகத்தான் மாறிப் போனேன். எல்லாமே எனக்கு புதிதாக இருந்தது. பஸ், ஆட்டோ, போக்குவரத்து நெரிசல்,
Hits: 20248